„Flick i jego nieustraszone dzieci”: Po zdobyciu mistrzostwa z Barcą: hiszpańska prasa składa hołd trenerowi Hansiemu Flickowi

„As”: „Flick i jego nieustraszone dzieci. Miała to być liga Mbappégo, ale bezrobotny niemiecki trener przejął tę samą drużynę co w poprzednim sezonie i zaczął z żarłocznymi weteranami i grupą dzieciaków pod wodzą Lamine”.

„El Mundo”: „Sukces Hansiego Flicka, trenera emocjonalnego, jest widoczny w trzech kluczowych punktach: psychologii z zawodnikami, szaleństwa na boisku i przygotowania fizycznego jak „konie”. W ciągu niecałego roku niemiecki trener zmienił dynamikę przygnębionej Barcelony, tak jak zrobił to z Bayernem Monachium, aby uczynić ich mistrzami i zdobywcami pucharów”.

„El País”: „Nie ma nic lepszego niż wygranie derbów i Clásico, aby świętować w lidze, w której dominowali od debiutu na Mestalla (stadionie Walencji), poza przerwą w tym „chujowym” listopadzie – jak to ujął Flick – kiedy przegrali z Las Palmas, Leganés i Atlético”.

„Marca” : „Liga Flicka. Hansi Flick przybył po cichu. Przyszedł jako następca Xaviego Hernandeza po dziwacznym odejściu tego ostatniego, którego przybycia i odejścia były ogłaszane od stycznia 2024 r. (Prezydent) Laporta zawsze lubił Niemca, a (dyrektor sportowy) Deco również. Ufali mu pomimo jego krótkiego CV, w którym odniósł wielki sukces w Bayernie, ale poniósł porażkę z reprezentacją swojego kraju. Był to więc ryzykowny zakład w bardzo delikatnym momencie dla klubu, który, jak zawsze, był utrudniony przez uczciwą grę, gdy zbliżał się do rynku. (...) Flick odcisnął swoje piętno na całej sprawie. Jego głównym osiągnięciem jest poprawa wyników wszystkich zawodników w drużynie w porównaniu z poprzednim sezonem”.

„La Razón”: „Prawdziwe nazwisko Barcelony w sezonie 2024/25 to Hansi Flick. Trener kończy sezon, który ma jeszcze dwa mecze, mając wszystkie zdobyte tytuły krajowe: ligę, puchar i Superpuchar, a także jeden, który jest być może nawet ważniejszy, chociaż w rzeczywistości idzie w parze z trofeami. Drużyna Azulgrana i jej kibice odzyskali pewność siebie i czują, że znów należą do elitarnej grupy w Europie”.

„La Vanguardia”: „Szacunek dla mistrza. (...) Są bramki, które ze względu na swoją przytłaczającą urodę zasługują na tytuł. Jest ich tak wiele, że wieńczą cały sezon. I są bramki, które ostatecznie czynią piłkarza wielkim. Jakby to był Van Basten na Mistrzostwach Europy w 1988 roku lub Zidane w finale Ligi Mistrzów w 2002 roku, Lamine Yamal rozstrzygnął derby Cornellà i dał Barcelonie tytuł. Autor gola na 0-1 nie mógł być bardziej poetycki, ponieważ jego lewa noga utorowała drogę projektowi Flicka i Laporty”.

„ABC”: „Wypalona Barça wygrywa La Liga”.

„Sport”: „Lamine Yamal dopracował ligę w Cornellà, która przejdzie do historii jako liga Flicka. Cichy Niemiec, który przybył latem ubiegłego roku pośród powszechnego sceptycyzmu, osiągnął potrójną koronę (liga, puchar i superpuchar) z drużyną pod powszechnym podejrzeniem. (...) Tragedia, która wydarzyła się na początku meczu, zdominowała atmosferę: wrogość, mieszanka niedowierzania i oburzenia po ujawnieniu, że 15 kibiców Espanyolu zostało rannych w wypadku”.

„Mundo deportivo”: „To nie była elektryzująca i nieprzewidywalna Barça całego sezonu. Ale wersja w zwolnionym tempie, bardziej przypominająca inne czasy nie tak dawno temu, wystarczyła, aby wygrać derby z Espanyolem (0-2) i ostatecznie ligę”.